ΛΟΓΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ

«Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεή-σεώς μου καὶ ἀνήγαγέ με ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου καὶ ἐνέβαλεν εἰς τὸ στόμα μου ᾆσμα καινόν, ὕμνον τῷ Θεῷ ἡμῶν1

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Ἐφ᾽ ὅσον ἡ δοξολογία, τό πρωτεῦον τοῦτο ἀγγελικόν διακόνημα, λογίζεται ὡς ἡ ἀπόλυτος καί ὑψίστη μορφή προσευχῆς, περικλείουσα ἐν ἑαυτῇ καί τήν ἱκεσίαν καί τήν εὐχαριστίαν, τότε ὄντως ᾆσμα καί ὕμνος καί μέλος καί ᾠδή ἁρμόζουν τῷ Κυρίῳ καί Θεῷ τῶν Δυνάμεων, τῷ ἐνεργοῦντι θαυμάσια.
Ἱστάμενος πρό τῶν βασιλικῶν θυρῶν τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί τήν ὑποβλητικήν καί μειλίχιον μορφήν τοῦ Πατριάρχου καί Πρώτου τῆς Ἐκκλησίας ἀτενίζων, ἀναβοῶ, τόν Χρυσορρήμονα προκάτοχον τῆς Ὑμετέ-ρας Θειοτάτης Παναγιότητος μιμούμενος: Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν! Δόξα τῷ Θεῷ, τῷ οὕτως εὐδοκήσαντι!
Ἀπό δωδεκαημέρου, ὅτε ὑπό τούς θόλους τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης ὁμοφώνως ἠκούσθη τό ταπεινόν ὄνομά μου, διατελῶ ὑπό τό κράτος δύο συναισθημάτων: τῆς χαρᾶς καί τοῦ δέους· χαρᾶς μέν διά τήν εὐμενεῖ εἰσηγήσει τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος πρόβλησιν καί ἐκλογήν μου ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν ἀπό σήμερον, ἐνεργείᾳ τοῦ Παρακλήτου, ἐγγραφήν μου τῷ Ἱερῷ Καταλόγῳ τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ καί Ἀποστολικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου· δέους δέ διά τό μέγεθος τῆς τιμῆς καί τό βάρος τῆς εὐθύνης τοῦ ἀρχιερατικοῦ λειτουργήμα-τος, μάλιστα δέ ὡς τοῦτο διακονεῖται εἰς τήν παρ᾽ ἡμῖν ἐν Εὐρώπῃ πραγματι-κότητα.
Τό δέος προσλαμβάνει μεγαλυτέρας διαστάσεις, ὅταν ὁ καλούμενος νά προσέλθῃ εἰς τήν ἐπισκοπικήν ἀξίαν γνωρίζει ὅτι ὁ θεῖος Νομοθέτης, καθιδρύ-ων τήν ἐποχήν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τό μέγα τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα,2 ἀπήτει παρά τῶν λειτουργῶν αὐτῆς πρό παντός ἄλλου ἁγιότητα, «ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν»3. Ἐάν ἡ σαφής ἀπαίτησις αὕτη ἀπηυθύνετο εἰς φορεῖς τῆς ἀτελοῦς ἀαρωνικῆς ἀρχιερωσύνης, τότε ποία καί πόση ἡ εὐθύνη διά τούς φορεῖς τῆς πλήρους καί τελείας ἐν Χριστῶ ἀρχιερωσύνης;
Ἡ νομική ἀρχιερωσύνη τοῦ Ἀαρών ἦτο σαρκική, περιωρισμένη καί πρόσκαιρος. Σαρκική, διότι κληρονομικῷ δικαίῳ μετεβιβάζετο ἀπό πατρός εἰς υἱόν. Περιωρισμένη, διότι διηκόνει μόνον ἕν συγκεκριμένον γένος. Πρόσκαιρος, διότι ἐπέπρωτο νά παραχωρήσῃ, ὅτε θά ἤρχετο τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, τήν θέσιν αὐτῆς εἰς τήν ἀρχιερωσύνην τῆς χάριτος.
Ἡ ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἀντιθέτως, εἶναι πνευματική, ὡς μεταδιδομένη οὐχί κληρονομικῶς, ἀλλά κατ᾽ ἐκλογήν Θεοῦ καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Εἶναι παγκόσμιος, μή περιοριζομένη ἐντός τῶν στενῶν ὁρίων γένους, φυλῆς ἤ γλώσσης4. Εἶναι αἰώνιος, διότι ἡ πηγή αὐτῆς, ὁ Ἀρχιποίμην, Πρῶτοςκαί Ἄκρος Ἀρχιερεύς Χριστός εἶναι ὁ μόνος φυσικῶς βασιλεύων5 , «Οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»6.
Τῆς ἀρχιερωσύνης ταύτης φορεύς καλοῦμαι νά ἀναδειχθῶ κἀγώ ὁ ἐλάχιστος. Ἡ σαφής καί κατηγηρηματική κυριακή δήλωσις «οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέ-ξασθε, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς», λειτουργεῖ ὡς ἐπιτατικόν τῆς εὐθύνης καί τῆς τιμῆς, ἡ δέ ἀκολουθοῦσα διαβεβαίωσις «ὅ,τι ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δῷ ὑμῖν»7 ἀναπτεροῖ τό ἠθικόν καί ἐπενεργεῖ ὡς κουφιστικόν ἀντίβαρον εἰς τό ἄχθος τοῦ δέους.
Παναγιώτατε,
Πρό εἴκοσι καί ἐννέα ἐτῶν, ἔχων ἤδη ἀπό ἔτους περατώσει τάς ἐν Ἀθή-ναις πανεπιστημιακάς σπουδάς, ἀνεχώρησα ἐκ τῆς γενετείρας μου, τοῦ Φορωνικοῦ Ἄστεως, τῆς ἀρχαίας πελασγικῆς πόλεως τοῦ Ἄργους, καί κινούμενος ὑπό σφοδρᾶς ἐπιθυμίας νά ἐνταχθῶ εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐγκατεστάθην εἰς τήν Γενεύην, τό σταυροδρόμιον τοῦτο τῶν λεωφόρων τῆς Οἰκουμένης καί ἐνετάχθην εἰς τό πολυπρόσωπον -τήν ἐποχήν ἐκείνην- δυναμικόν τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπό τοῦ τότε Προϊστάμενου αὐτοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Ἑλβετίας (τοῦ ἐκμετρήσαντος τό ζῆν ὡς Ἀδριανουπόλεως) Δαμασκηνοῦ, τοῦ καί γέροντός μου. Ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Δαμασκηνοῦ ἔλαβον τούς δύο βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης, διακονήσας πλησίον αὐτοῦ ὡς Ἀρχιδιάκονος καί Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἑλβετίας. Τά πρῶτα ὀκτώ ἔτη τῆς ἐν Γενεύῃ διακονίας μου ἐκάλυψεν ἡ εἰς τό Ὀρθόδοξον Κέντρον ὑπηρεσία. Ἡ ζωή καί δρᾶσις εἰς τό Κέντρον τοῦτο τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εἰς τήν καρδίαν τῆς Εὐρώπης κείμενον μοί ἀπέδειξαν ἐμφαντικῶς τό νοήμα τῆς φράσεως, ἥν συχνάκις ἐπανελάμβανεν ὁ μακαριστός Δαμασκηνός: Τό Κέντρον εἶναι ἕν παράθυρον τῆς Ἀνατολῆς πρός τήν Δύσιν καί τῆς Δύσεως πρός τήν Ἀνατολήν. Ὄντως, τά ὅσα διά τῶν πενιχρῶν μέσων καί τῶν περιωρισμένων δυνατοτήτων ἐπετυγχάνοντο, εἶχον ὡς ἄξονα περιστροφῆς τό ὡς ἄνω ἀξίωμα.
Ἡ ἐπί τέταρτον αἰῶνος κάλυψις τῶν λατρευτικῶν καί ποιμαντικῶν ἀν-αγκῶν ἐνοριῶν μή δυναμένων νά βαστάσουν τό βάρος σταθερᾶς μισθοδοσίας τακτικοῦ ἐφημερίου, ἀπό τοῦ γερμανοφώνου βορρᾶ ἕως τοῦ ἰταλοφώνου νότου τῆς χώρας, ἀπετέλεσε τήν εὐλογημένην εὐκαιρίαν ἐπικοινωνίας μετά τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τῆς ἀλπικῆς Ἑλβετίας, γνώσεως τῶν εἰδικῶν προβλημά-των καί δή τῶν ἰδιαιτεροτήτων ἑκάστου καντονίου, αἵτινες συνθέτουν τό γλωσσικόν, πολιτικόν, ἐθιμικόν καί ἐκκλησιαστικόν ἔδαφος τῆς Ἑλβετικῆς Συνοσπονδίας. Ἐν συγκινήσει βαθείᾳ διεβεβαίωσα πολλούς πιστούς ἐκ τῶν περιοχῶν αὐτῶν, οἵτινες, ἐπί τῷ ἀκούσματι τῆς προαγωγῆς μου, ἐξέφρασαν τήν λύπην αὐτῶν ἐπί τῷ χωρισμῷ, ὅτι ἡ κοινωνία ἡμῶν ἀπό τοῦ νῦν θά ἐνισχυθῇ καί ἡ πατρική μέριμνα κραταιοτέρα γενήσεται.
Ἀλλά, φεῦ! Οὔτε ὁ ἄγρος τοῦ Κυρίου μένει ἀπρόσβλητος ἀπό τῶν ζιζανίων, ἐξ ὧν τά πλέον ἀνθεκτικά εἶναι τά ὑπό μελανειμονούντων σπειρόμενα. Εἰς ἐκείνας τάς στιγμάς, παραμύθιον ψυχῆς ἤρχετο ἡ Πάντων Χαρά Ὑπεραγία Θεοτόκος καί ἐπιστηριγμός ἡ ἀπό τοῦ βάθους τῶν χριστιανικῶν αἰώνων ἐρχο-μένη φωνή τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας πρός τόν ἅγιον Πολύκαρπον Σμύρνης «Στῆθι ἑδραῖος ὡς ἄκμων τυπτόμενος. Mεγάλου ἐστὶν ἀθλητοῦ τὸ δέρεσθαι καὶ νικᾶν»8. Τοῦ ἀγῶνος τῆς ζωῆς καί τῆς διακονίας συνεχιζομένου, οὐδείς ἀθλητής δύναται νά αὐτοανακηρυχθῇ ὡς νικητής. Ἀντιθέτως, προσβλέπων εἰς τόν ἀγωνοθέτην Χριστόν, Ὅν καί ὡς συναγωνιστήν αἰσθάνεται, συνεχίζει τόν ἀγῶνα ἐν τῷ σκάμματι τῆς Ἐκκλησίας.
Παναγιώτατε,
Οὐχί μόνον τῷ ἔθει στοιχῶν, ἀλλ᾽ ἐξ ἰσχυρᾶς ψυχικῆς ἀνάγκης ὠθούμενος, ἐπιθυμῶ κατά τήν ἁγίαν ἡμέραν καί ὥραν ταύτην ὅπως καταθέσω τιμήν καί εὐχαριστίαν διά τά ὅσα περί ἐμέ γίγνονται μυστήρια.
Μετά τήν ἐν κεφαλίδι ἐκφρασθεῖσαν δοξολογίαν καί εὐχαριστίαν πρός τόν χορηγόν παντός ἀγαθοῦ Κύριον τῆς Ἐκκλησίας, τόν Ποιμένα τῶν προβάτων τόν Καλόν, τόν ἀναγαγόντα με ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος καί ἀναβιβάζοντά με εἰς τό Ἐπισκοπικόν Σύνθρονον, σπεύδω νά εἴπω Αὐτῷ μετά τοῦ προφητάνακτος: «μὴ ἡμῖν, Κύριε, μὴ ἡμῖν, ἀλλ᾿ ἢ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν»9, ἵνα μή ἡ κατ᾽ ἄνθρωπον συναρπαγή ἐνεργήσῃ ἐν ἐμοί διά τῆς ὑπερηφανείας τά ὀλέθρια.
Εἶτα, νοῦς καί καρδία στρέφονται ἀξιοχρέως πρός τήν ἡδυτάτην μορφήν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τό αὐστηρόν πρόσωπον τοῦ Τιμίου Προδρόμου, εἰς Ὧν τούς ἱερούς ναούς τῆς γενετείρας μου ἠνδρώθην πνευματικῶς καί ἐδιδάχθην, ὁμοῦ μετά τῶν ἑτέρων δύο ἐπιστηθίων φίλων καί συνοδοιπόρων εἰς ἀτραπούς ἐφηβικῶν ὀνείρων, τούς νῦν Σεβ. Μητροπολίτην Ἄρτης Καλλίνικον καί ἀρχιμανδρίτην Εἰρηναῖον, τήν εὐσέβειαν καί τήν πρακτικήν θεολογίαν εἰς ἐποχάς μάλιστα, ὅτε ἱεραί μορφαί ὑψηλοῦ ἱερατικοῦ ἤθους καί ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος ἐκόσμουν τήν περιοχήν, ὡς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ἀργολίδος Χρυσόστομος, ὁ Δεληγιαννόπουλος, καί ὁ βαπτίσας με ἀοίδιμος ἀσκητικός καί πολύαθλος ἀρχιμανδρίτης Ματθαῖος. Εἴη ἀμφοτέρων ἡ μνήμη αἰωνία.
Τά δύο ἱερά πρόσωπα τῆς ζωῆς μου, τούς εὐλαβεστάτους γονεῖς μου, φέρω εἰς νοῦν ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί συγκινήσει. Ἀνήκουν εἰς τήν τάξιν ἐκείνην τῶν γνησίας εὐγενείας θυσιαστικῶν γονέων. Εἰς ἐμέ καί εἰς τόν πολυ-φίλητον ἀδελφόν μου, ὅστις μετά τῆς λαμπρᾶς οἰκογενείας αὐτοῦ παρίσταται ἐνταῦθα σήμερον, προσέφεραν οὐ μόνον τό ζῆν, ἀλλά καί μέγα μέρος τοῦ εὖ ζῆν. Ἐβιώσαμε πλησίον αὐτῶν, καί κατά τρόπον πρωτοποριακόν, στοιχεῖα, ἅτινα ἡ σύγχρονος παιδοψυχολογία προβάλλει καί συνιστᾶ . Οὐ μόνον οὐδε-μίαν ἀντίρρησιν ἔφερον εἰς τάς προσωπικάς ἐπιλογάς μου διά μοναχισμόν καί ἱερωσύνην, ἀλλ᾽ ἀπεδέχθησαν καί τήν ξενιτείαν καί φυσικήν ἀπουσίαν μου ἕνεκεν τῆς εἰς Ἑλβετίαν ἐκκλησιαστικῆς διακονίας μου, εὐχάς πάντοτε ἐκ βάθους ψυχῆς χορηγοῦντες. Δώῃ αὐτοῖς Κύριος κατά τήν καρδίαν αὐτῶν.
Ἡ ὑψικάρηνος μορφή τοῦ χειροτονήσαντός με ἀειμνήστου πρώτου Μητροπολίτου Ἑλβετίας, γέροντος καί ἀπό σήμερον προκατόχου μου, Δαμασκηνοῦ προβάλλει εἰς τό νοητόν σκηνικόν τῆς ἡμέρας. Ὑψιπέτης καί πολυπράγμων, συνεδύαζε εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν δρᾶσιν αὐτοῦ τό πρακτικόν καί τό θεωρητικόν, ἔχων ὡς προσωπικόν σύνθημα τήν γρηγοριανήν θέσιν «μήτε τό φιλόσοφον ἀκοινώνητον, μήτε τό πρακτικόν ἀφιλόσοφον»10. Φύσει φειδωλός εἰς ἐκδηλώσεις πατρικῆς στοργῆς, μέ ἐτίμησε τό ἔτος 1997 διά τοῦ τίτλου τοῦ Πρωτοσυγκέλλου, ἐπιχειρηματολογήσας ἐπί μακρόν διά τήν ἐπιλογήν αὐτοῦ ταύτην. Ἐδικαιώθη πλήρως. Ἔστω ἡ μνήμη αὐτοῦ ἄληστος.
Ἡ ἐν Γενεύῃ ζωή καί διακονία μου ἐπλουτίσθη διά τῆς ἀναστροφῆς μετά μιᾶς ἐπιφανοῦς ἐκκλησιαστικῆς προσωπικότητος, τοῦ Μεγάλου Πρωτοπρεσβύτερου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Γεωργίου Τσέτσην. Λίαν ἐνωρίς συνεδέθημεν δεσμοῖς πνευματικοῖς καί ἐμαθήτευσα παρά τούς πόδας αὐτοῦ. Ὁ εὐγενής καί ἀρχοντικός οὖτος Φαναριώτης καί Αὐλικός ἐκτός Αὐλῆς, μετελαμπάδευσεν εἰς ἐμέ φλόγα καί φῶς ἀπό τοῦ Φαναρίου, ὡς ἐκεῖνος τό ἐγνώρισε καί τό ἐβίωσεν. Γινώσκων ἅπαντα τά κατ᾽ἐμέ, ἐστάθη σύμβουλος σοφός καί ἐπιστηριγμός κραταιός. Κύριος ὁ Θεός διαφυλάττῃ αὐτόν ἐν ὑγιείᾳ, ἀνταποδί-δων αὐτῷ τήν πρός με ἄμετρον πατρικήν στοργήν.
Εἰς τήν τριακονταετῆ, σχεδόν, ἐκκλησιαστικήν ὀδοιπορίαν μου διεσταυ-ρώθην μετά πολλῶν ἀξιολόγων προσώπων, πολλά ἐκ τῶν ὁποίων μέ ἐτίμησαν μέ γνησίαν φιλίαν καί ἀνταπέδωκα αὐτοῖς τά ὅμοια. Τινές ἐξ αὐτῶν, καί δή Ἀρχιερεῖς, ἐπ᾽ εὐγενείᾳ καί φρονήσει διακρινόμενοι, ἀλλά καί ἕτεροι ἄλλων βαθμίδων ἤ τίτλων, ἐξεδήλωσαν δαψιλῶς καί συγκινητικῶς , ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, τήν πρός με συμπάθειαν αὐτῶν, ἕκαστος κατά τόν τρόπον, τό ὕφος καί τόν χαρακτῆρα αὐτοῦ. Τί ἕκαστος ἐν πλησμονῇ ἀγάπης ἔπραξεν ἤ ἐφθέγ-ξατο, οὗτοι οἴδασι καί ὁ Παντεπότης Θεός κατέγραψεν. Ἡ παράγραφος αὕτη, ἀσφαλῶς, θά ἔδει νά ἦτο ἐκτενεστέρα. Δέδοικα, ὅμως, ὅτι θά προσέκρουα εἰς τήν διακριτικότητα καί τό χριστομίμητον ἦθος αὐτῶν, τό ὑπό τῆς κυριακῆς προτροπῆς ἐμπνεόμενον «μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου»11. Νῦν μέν δηλῶ εὐγνωμοσύνην σύν τῇ εὐχῇ ὅπως ὁ μισθαποδότης Κύριος ἀνταποδώσῃ αὐτοῖς τά κράτιστα. Ὅμως, ὁ λόγος τῆς εὐχαριστίας οὐ δέδεται. Ὀφειλέτης ὑπάρχων μυρίων ταλάντων τῆς ἀγάπης αὐτῶν εἰς ὅσας εὐκαιρίας ἐπιτρέψει ἡμῖν ὁ Κύριος θά λεχθοῦν ἐναργέστερον τά προσήκοντα.
Σεβασμόν καί ἐκτίμησιν καταθέτω τῷ ἀμέσῳ προκατόχῳ μου Μητροπολίτῃ Ἱερεμίᾳ, τῷ εὐγενεῖ καί πράῳ.
Περιπτύσσομαι ἐν ἀγάπῃ πολλῇ τόν ἱερόν Κλῆρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἑλβετίας καί τόν εὐγενῆ πιστόν λαόν αὐτῆς, ἀπευθύνων λόγους εὐχαριστίας εἰς ὅσους ὑπεβλήθησαν εἰς τόν κόπον νά ἔλθουν εἰς τήν Βασιλεύουσαν.
Καί νῦν, Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ὁ λόγος πρός τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, τόν προσκυνητόν ἡμῶν Αὐθέντην καί Δεσπότην, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην. Λόγος εὐχαριστίας ἡττᾶται ἐνώπιον τοῦ πλήθους τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν12 Ὑμῶν πρός τόν ἔσχατον υἱόν τοῦ Ὑμέτερου Οἴκου. Εὐλόγως διερωτῶμαι μετά τοῦ ὑμνογράφου «τί σοι δῶρον προσάξω τῆς εὐχαριστίας»13, ἀνθ᾽ ὧνπερ παρ᾽ Ὑμῖν ἀπήλαυσα καί ἀπολαύω; Ἄλλοτε, ὡς αὔρα λεπτή ἐξεδηλοῦτο ἡ διακριτική μέριμνα Ὑμῶν ὑπέρ ἐμοῦ· νῦν ὁ συσσεισμός τῆς πατρικῆς ἀγάπης. Ὁ Πρῶτος οἰακοστρόφος τῆς Νοητῆς Νηός τοῦ Χριστοῦ ἀναθέτει τήν πηδαλιουχίαν τῆς μικρᾶς ὁλκάδος τῆς καθ´ Ἑλβετίαν Ἐκκλησίας εἰς τόν ἄσημον καί ἐλάχιστον. Μεγάλη ἡ τιμή, μεγίστη ἡ εὐθύνη. Εἴθε, Ὑμετέραις σεπταῖς εὐχαῖς, νά δικαιωθοῦν αἱ προσδοκίαι τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος. Ἐνώπιον πασῶν τῶν ἀφανῶν καί ἐμφανῶν εὐεργεσιῶν Ὑμῶν κλείνω γόνυ εὐχαριστίας καί δεήσεως ὑπέρ τῆς ὑγιείας καί τῆς μακροημερεύσεως Ὑμῶν ἐπί ἔτη πολλά.Ὡς πενιχρόν ἀντίδωρον τῆς ἀγάπης, τῆς τιμῆς καί τῆς ἐμπιστοσύνης Ὑμῶν, δεχθῆτε τήν ἀφοσίωσιν καί τήν εὐπείθειαν.
Πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς Θείας Λειτουργίας κατετέθη ἡ ἀναγκαία Ὁμολογία τῆς Πίστεως, ὅπως λακωνικῶς διαλαμβάνει ὁ 18ος κανών τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου «χειροτονουμένου ἐπισκόπου ἤ κληρικοῦ, πρότερον ἀπὸ τῶν χειροτονούντων αὐτοὺς τὰ δεδογμένα ταῖς συνόδοις εἰς τὰς ἀκοὰς αὐτῶν ἐντίθεσθαι» καί ἀπαιτεῖ σαφέστερον ἡ 137η Νεαρά τοῦ Ἰουστινιανοῦ, ἡ κελεύουσα «ἀπαιτεῖσθαι πρότερον τόν μέλλοντα χειροτονεῖσθαι παρά τοῦ χειροτονοῦντος λίβελλον μεθ᾽ ὑπογραφῆς ἰδίας, περιέχοντα τά περί τῆς ὀρθῆς αὐτοῦ πίστεως…»14. Τούτων ἁπάντων εὐτάκτως τελεσθέντων, προσάγομαι ἐνώπιον τοῦ Θυσιαστηρίου, κατέναντι τοῦ Συνθρόνου τοῦ Πρώτου τῶν Πρώτων, ὑπό τήν ὤαν τοῦ Πατριαρ-χικοῦ ὠμοφορίου, τό ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τήν Ὑμετέραν τιμίαν Πρωθιεραχι-κήν Δεξιάν, ἀπεκδεχόμενος τό τῆς ἱεραρχίας χρίσμα, ὅπως θεοφιλῶς διεξάγων εἰς νομάς σωτηρίους τόν λαόν τοῦ Θεοῦ τῆς λαχούσης μοι Ἐπαρχίας, δυνηθῶ παραστῆσαι αὐτόν ἀκέραιον καί ἀλώβητον ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ καί ἐπιφα-νεῖ τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας, λέγων πρός Αὐτόν «Κύριε, ἰδού ἐγώ καί τά παιδία, ἅ ἔδωκάς μοι»15.
Δεηθῆτε, Παναγιώτατε Δέσποτα, μετά τῶν συλλειτουργουντων Ὑμῖν Ἁγίων Ἀρχιερέων, ἵνα ἡ Θεία Χάρις καταστήσῃ με δόκιμον ἐργάτην τοῦ Ἀμπε-λῶνος τοῦ Κυρίου καί θεράποντα τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ ἀνεπαίσχυντον, δυνάμενον ἵνα προσέχω ἑαυτῷ καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετό με ἐπίσκοπον ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἥν περιεποιήσατο τῷ τιμίῳ Αὐτοῦ αἵματι16. Γένοιτο.

1βλ. Ψαλμός 39ος, στ. 2-4
2βλ. Λευϊτικόν η´ 1 κἑξ.
3βλ. Λευϊτικόν ιθ´, 2
4πρβλ. Φωτίου Εἰρηνουπόλεως, Λόγοι καί προσλαλιαί, ἐν Συλλογή Ἐκκλησιαστικῶν Λόγων…, Ἐν Κπόλει, τύποις Ἀνατολικοῦ Ἀστέρος, 1886
5πρβλ. Αἶνοι 1ης Ἰανουαρίου
6βλ. Σύμβολον τῆς Πίστεως
7βλ. Ἰωάννου ιε´,16
8Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, Ἐπιστολή πρός Πολύκαρπον
9βλ. Ψαλμός 113ος, στ. 9
10βλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 43, Ἐπιτάφιος εἰς τόν Μέγαν Βασίλειον, PG 36, 577B
11βλ. Ματθαίου στ´, 3
12πρβλ. Ἀκάθιστος Ὕμνος, Οἶκος 20ος
13βλ. Μέγας Παρακλητικός Κανών, ᾠδή ε´
14Imp. Justiniani, Leonis Novellae Constitutiones, Paris 1558, σελ. 634
15βλ. Ἑβραίους β´, 13
16πρβλ. Πράξεις, κ´, 28